Percentage abortus
Eén op de vier vrouwen maakt een abortus door.
In 2023 waren dit er volgens de cijfers ruim 35.000 met een stijging van 4500 per twee jaar.
Kort na de behandeling worden er veel emoties ervaren: verlies en verdriet, boosheid, schuldgevoel en ook gevoelens zoals opluchting.
Hiervan wordt gezegd dat slechts 1% spijt ervaart na vijf jaar tijd.
Dit zou dus om 350 vrouwen gaan.
Echter in een ander artikel kom ik hele andere cijfers tegen:
Hier ondervond 44% van de vrouwen spijt na de beslissing tot een abortus met aanvullende emoties als depressie, verlies, schaamte en negatieve ervaringen ten aanzien van andere baby's. Bij 42% hielden de negatieve gevolgen langer aan dan 10 jaar.
Dit zou dan gaan om 15.400 vrouwen met spijt na hun beslissing tot een abortus en 14.700 vrouwen blijven langer dan 10 jaar met negatieve gevolgen rondom hun abortus zitten.
Mijn abortusverhaal
Ikzelf behoor tot de laatste groep.
Of eigenlijk, behoor ik tot alle groepen!
Ik heb in eerste instantie opluchting ervaren.
Laat ik bij het begin beginnen.
Ik was eind 26 toen ik zwanger raakte. Ik schrok en was er diep vanbinnen ook blij mee.
(Terwijl ik dit schrijf ben ik eind 51; dus het is nu bijna 25 jaar geleden).
Echter door zoveel omstandigheden (die ik nu achterwege laat) heb ik toch vrij snel tot een abortus besloten.
Ik voelde toen: als ik het niet snel doe, dan doe ik het niet meer.
De kliniek bij mij in de buurt had nog geen plaats, dus ik ging naar een andere kliniek bij een vriendin in de buurt.
Hierdoor was ik er heel vroeg bij met als gevolg...dat het enorm moeilijk was om het vruchtje te vinden!
De arts noemde het als 'het zoeken naar een speld in een hooiberg'.
Na de behandeling voelde ik me even beter, had een lichte bloeding en de misselijkheid bleef aanhouden.
Na drie weken (ik denk bij de nacontrole) bleek dat het vruchtje niet geheel weg was.
Ik kreeg opnieuw een curettage. Ik wilde geen roesje; ik wilde alles meemaken zodat ik het zou kunnen verwerken.
Deze tweede keer was enigszins pijnlijk, ik was enorm moe erna, liet mijn fiets staan, nam een taxi naar huis en viel in een diepe slaap toen ik thuis kwam.
Na een paar uur werd ik wakker en....
Ik voelde mij weer normaal, als tevoren, alsof alles direct was terug gedraaid.
Ik voelde me weer 'mijzelf'.
Met hierbij een gevoel van opluchting. Ik had alles weer onder controle.
Korte en lange termijn gevolgen: had ik het 'goed' gedaan?
In de periode erna, van wat ik me kan herinneren, had ik vooral last van 'schuldgevoelens'.
Ik ging zelfs naar een (Antilliaanse) voorganger in een kerk om vergeving te vragen.
(Antilliaans omdat de vader Antilliaans was en het kindje dus half).
Ik wilde het hem perse hardop horen zeggen en vroeg hem vrij dwingend, of eigenlijk wanhopig om de volgende woorden:
Ik vergeef je
Dit gaf enige verlichting van mijn neerdrukkende ervaringen. Echter niet voor lang. Niet echt.
Ik ga hier even met grote sprongen door mijn proces heen:
Zo ben ik jaren later, een algemeen, volledig zelfvergevingsproces gaan wandelen. Dit is een verhaal op zich.
Echter ook hier, na alles gedetailleerd uitschrijven en zelf vergeven, bleef de ervaring van spijt in mij aanwezig.
Op een manier die mij belemmerde in mijn uitdrukking en levensvreugde.
Het hele proces had zeker wel geholpen, echter ik kreeg de ervaring niet op z'n plek.
Ik bleef heen en weer bewegen tussen 'de goede en verkeerde beslissing' en wilde hier een uitsluitend antwoord op vinden.
En dan vond ik het ene antwoord, was hier even tevreden mee, totdat ik weer naar het andere antwoord bewoog.
Ik bewoog heen en weer tussen de polariteiten van 'het wel goed gedaan hebben en het niet goed gedaan hebben.
Een flintertje Troost
Ik was op werk, ik weet het nog goed, in gesprek met een vertegenwoordiger.
We hadden vaker wat diepere gespreken en ditmaal ging het het over familie opstellingen. Zij vertelde mij iets nieuws:
Ook bij een abortus, is het niet-geboren kindje, nog steeds (systemisch) aanwezig.
Hier bewoog zich iets in mij; dit had ik niet eerder gehoord of zo begrepen!
Nu begreep ik mijzelf wel beter, want dit was eigenlijk ook zoals ik het zelf ervoer.
Terwijl, ik kon er met niemand echt over praten
Want tja, laten we wel wezen, ga jij op een verjaardag jouw abortusverhaal op tafel leggen?
Ik deed dit in ieder geval niet.
Dus hier, met dit gesprek over de systemische plek van het niet-geboren kindje na een abortus, begon er iets in mij te ontwaken.
Weer een sprongetje voorwaarts in de tijd:
We zijn nu in het jaar nadat mijn vader was overleden:
Ik was een tijdje ziek thuis om alles te verwerken, het verlies van mijn vader, mijn eigen leven.
In deze periode, onder begeleiding van een coaching traject, besloot ik het roer om te gooien:
ik pakte mijn oorspronkelijke passie weer op, namelijk het tekenen; ik ging terug in de kunst!
In deze vorm ervoer ik meer vrijheid, meer creativiteit om mijzelf uit te drukken; mijn artistieke en excentrieke zelf kreeg weer ruimte.
En in dit jaar, geheel intuïtief, ben ik mijn abortus en mijn niet geboren kindje gaan vormgeven
Ik had jaren geleden een Mandala tekening en een gedicht gemaakt.
Dit ben ik samen gaan voegen en gaan delen op mijn Instagram, met naam en duiding.
Mijn niet-geboren kindje kreeg eindelijk een plek.
Geef jouw abortuservaring een plek
En hier, voor het eerst in 24 jaar, voelde ik een landing.
Ik had mijn abortuservaring en met name mijn niet-geboren kindje (dat al zolang een naam had)
Een plek gegeven
Dit was helend voor mij.
Superspannend....en helend
Met kleine stapjes ben ik erover gaan en blijven delen
Het eerste jaar was ik nog vaak emotioneel en ik deelde voornamelijk in een soort van veilige omgeving
Echter het emotionele werd minder, het gevoel van vrede werd meer;
wordt meer....
En van hieruit merk ik dat zich nieuwe deuren gaan openen (stof voor een ander blog)
Die zich niet zouden openen als ik mijn niet-geboren kindje niet eindelijk een plek had gegeven
En hiermee erken - zodat ik tevens mijzelf erken in wat ik heb doorgemaakt en getransformeerd.
Wil jij vrede in jezelf?
Ik kom meer en meer tot een lichte benadering van een zwaar onderwerp zoals abortus.
En ik denk dat dit heel erg gewenst en ook nodig is.
Dat het in de openbaarheid mag komen
los van de discussie of we 'voor of tegen' zijn (ook stof voor een ander blog)
En ook zonder dat we opnieuw in een depressie belanden om wat we hebben doorgemaakt
En zo heb ik een mooie, creatieve manier ontwikkeld om jouw niet-geboren kindje een plekje te geven
Op de manier die bij jou past.
Wil je meer weten?
Vraag vrijblijvend een gesprek met mij aan;
dan kijken we samen of ik iets voor jou kan betekenen.
Ondertussen kun je mij natuurlijk volgen op mijn Instagram!
Hier deel ik wekelijks een kleinigheid over het onderwerp abortus
gecombineerd met kleur, kunst en creativiteit.
Reactie plaatsen
Reacties